برادرت را شاد کن

برادرت را شاد کن  

نجاشى مردى دهقان و حاکم اهواز و شیراز بود، یکى از کارمندانش به امام صادق (ع) عرض کرد: در دفتر نجاشى خراجى به عهده من است و او مؤمن و فرمانبردار شماست اگر صلاح بدانید برایم باو توصیه‏ئى بنویسید، امام صادق (ع)  نوشت: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ برادرت را شاد کن تا خدا ترا شاد کند. 
او نامه را گرفت و نزد نجاشى آمد، زمانى که در مجلس عمومى نشسته بود، چون خلوت شد نامه را به او داد و گفت: این نامه امام صادق (ع) است، نجاشى نامه را بوسید و روى دیده گذاشت و گفت: حاجتت چیست؟ گفت در دفتر شما خراجى بر من است، نجاشى گفت: چه مقدار است؟ گفت: ده هزار درهم، نجاشى دفتردارش را خواست و دستور داد از حساب خود او بپردازد و بدهى او را از دفتر خارج کند و براى سال آینده هم همان مقدار بنام نجاشى بنویسد، سپس باو گفت: آیا ترا شاد کردم؟ 

  
گفت: آرى قربانت، آنگاه دستور داد به او مرکب و کنیز و نوکرى دهند و نیز دستور داد یک دست لباس به او دادند، و در هر یک از آنها می گفت ترا شاد کردم؟

 او می گفت: آرى قربانت، و هر چه او می گفت آرى نجاشى می افزود تا از عطا فراغت یافت، سپس گفت: فرش این اتاق را هم که رویش نشسته بودم هنگامى که نامه مولایم را به من دادى بردار و ببر و بعد از این هم حوائجت را پیش من آر. مرد فرش را برداشت و خدمت امام صادق (ع)رفت و جریان را چنان که واقع شده بود گزارش داد،

حضرت از رفتار او مسرور می شد مرد گفت: مثل اینکه نجاشى با این رفتارش شما را هم شادمان کرد؟

 فرمود: آرى بخدا، خدا و پیغمبرش را هم شاد کرد.
اصول کافى- ترجمه مصطفوى، ج‏3، ص: 273 و274.