احکام منی ، مَذی ، وَذی و وَدی
احکام منی ، مَذی ، وَذی و وَدی
منى، به مایع غلیظى گفته مىشود که از غدد تناسلى مرد، به وسیله نزدیکى یا احتلام و یا استمنا بیرون مىآید. خروج منى در زن و مرد تفاوت دارد و در مرد، داراى سه نشانه زیر است:
1. همراه با شهوت است.
2. با جستن بیرون مىآید.
3. بدن پس از آن سست مىشود. اگر هیچ یک از این نشانههاى سه گانه و یا یکى از آنها در آن نبود، حکم به منى نمىشود؛ مگر آن که از راه دیگرى یقین به منى بودن آن پیدا شود.
در زن، اگر خروج ترشحات، همراه با شهوت (اوج لذت جنسى) باشد، حکم به جنابت مىشود و لازم نیست با جستن بیرون آید و بدن سست شود و اگر بدون شهوت باشد، حکم به منى نمىشود؛ مگر آن که از راه دیگرى یقین به منى بودن آن پیدا شود. هر رطوبت و ترشحى که از بانوان بیرون آید، لازم نیست براى آن غسل کنند؛ بلکه بسیارى از این ترشحات که با اندک تحریک جنسى از آنان بیرون مىآید، منى نیست و پاک است.
جنابت:
جنابت در اصل، اسم مصدر از اجناب و به معناى دورى است و در اصطلاح، به حالت نجاست باطنى گفته مىشود که پس از نزدیکى یا خروج منى حاصل مىشود. انسان جنب، از آن جهت که بدون طهارت و غسل، از نزدیک شدن به نماز منع و نهى گردیده، جنب نامیده شده است. به طور کلى، انسان به دو چیز جنب مىشود؛ یکى آمیزش جنسى به شرط دخول، نسبت به مرد و زن [اگرچه منى بیرون نیاید] و دیگرى بیرون آمدن منى؛ در خواب باشد یا بیدارى؛ کم باشد یا زیاد؛ با شهوت باشد یا بىشهوت و با اختیار باشد یا بىاختیار. هر یک از دو مشخصه یاد شده، به تنهایى باعث وجوب غسل جنابت مىگردد. بنابراین، ممکن است مرد با همسر خود نزدیکى کند و منى از او بیرون نیاید که در این صورت نیز بر هر دوى آنان غسل واجب مىشود.
احتلام:
احتلام، از واژه حلم و به معناى خواب دیدن با لذت جنسى است؛ خواه این خواب، باعث انزال منى شود یا نشود؛ ولى در اصطلاح شرعى، احتلام، اخص از احتلام لغوى است؛ به این معنا که هرگاه در خواب، از شخص، منى خارج شود، شخص محتلم شده است و در این صورت، باید براى نماز، غسل جنابت انجام دهد.
استبرا:
استبرا در لغت به معناى پاکى خواستن است و در اصطلاح، به عملى گفته مىشود که مرد بعد از بیرون آمدن بول انجام مىدهد و کیفیت آن به این ترتیب است که سه بار با انگشت میانه دست چپ از مخرج غائط تا بیخ آلت بکشد و بعد با شَست و انگشت ابهام، زیر آلت گذاشته، سه بار تا ختنهگاه بکشد و سپس سه بار سر آلت را فشار دهد. این عمل، براى مرد مستحب است و فایدهاش آن است که اگر آب مشکوکى بعد از آن از شخص خارج شود، پاک است و وضو را هم باطل نمىکند؛ اما اگر استبرا نکند و چنین آبى از او خارج شود، باید وضو را اعاده کند و محل را بشوید.
یک نوع استبراى دیگر نیز به نام استبراى از منى وجود دارد که با بول کردن حاصل مىشود و فایدهاش آن است که اگر آب مشکوکى بعد از آن خارج شود و انسان نداند منى است یا یکى از آبهاى پاک، غسل ندارد و اگر استبرا نکند و احتمال دهد ذرات منى در مجرا باقى بوده، همراه بول یا رطوبت دیگرى خارج شده، باید دوباره غسل کند. براى بانوان، استبرا وجود ندارد و اگر رطوبتى از آنان بیرون آید و در پاکى و نجاست آن شک کنند، پاک مىباشد و وضو و غسل آنان را نیز باطل نمىکند.
استمنا :
استمنا آن است که انسان با خود یا دیگرى کارى کند که از او منى بیرون آید؛ لازم نیست این عمل با وسیلهاى انجام گیرد؛ بلکه ممکن است با نگاه به عکس مبتذل یا فکر ملاعبه، معاشقه و نزدیکى با جنس مخالف نیز استمنا و خودارضایى صورت گیرد. این عمل، گناهى بزرگ و حرام است و در صورت خروج منى، روزه شخص باطل و غسل جنابت بر او واجب مىشود و اگر با این عمل، منى بیرون نیاید، هر چند شخص مرتکب گناه شده است، ولى روزهاش باطل نیست و غسل هم ندارد.
استمنا، کفاره ندارد؛ ولى باید توبه کند و از این کار دست بردارد. اگر شخصى که استمنا کرده، نزد قاضى اقرار کند یا دو نفر عادل، نزد قاضى شهادت بدهند، قاضى او را تعزیر مىکند؛ یعنى به مقدارى که مصلحت مىداند، به او تازیانه مىزند؛ البته در این گونه موارد لازم نیست شخص به گناه خود اقرار کند و بر دیگران نیز لازم نیست که نزد قاضى آبروى او را ببرند.
مَذْىْ :
مذى، در اصل، به معناى آبى است که از روزنه حوض بیرون مىرود و در اصطلاح، به آبى مىگویند که بعد از ملاعبه و بازى کردن با همسر یا شخص دیگر، از شخص بیرون مىآید. این رطوبت، در صورتى که مجرا آلوده به بول و منى نباشد، پاک است.
وَذْىْ :
وذى، در اصل، از وذیه به معناى آب کم گرفته شده است و در اصطلاح، به آبى مىگویند که بعد از منى بیرون مىآید. این رطوبت، در صورتى که مجرا آلوده به بول و منى نباشد، پاک است.
وَدْىْ :
ودى، در اصل، به معناى جارى شدن آب و غیر آن است و در اصطلاح، به آبى مىگویند که بعد از بول بیرون مىآید و کمى سفید و چسبنده است. این رطوبت، در صورتى که مجرا آلوده به بول و منى نباشد، پاک است.
