سخاوت امام حسین (ع)

سخاوت امام حسین  (ع)   

مردى اعرابى وارد مدینه شد و از کریم ترین مردم سوال کرد، امام حسین را به او معرفى کردند، وارد مسجد شد و آن بزرگوار را در حال نماز یافت ، پشت سر آن بزرگوار ایستاد اشعاری را خواند.
امام حسین نمازش را سلام داده و به قنبر فرمودند: آیا از مال حجاز چیزى باقى مانده است ؟
گفت : بله ، چهار هزار دینار باقى مانده است .
فرمودند: آن را بیاور که نیازمند حقیقى آن آمده است .
قنبر دینارها را آورد، امام دو برد خود را از تن در آورده و دینارها را در آن پیچید و دست مبارکشان را از شکاف در خارج کردند، زیرا به خاطر کم بودن دینارها از اعرابى خجالت کشیدند و اشعاری بدین مضمون سرودند:
بگیر این مقدار دینار را، من به خاطر کمى آن از تو عذر مى خواهم و بدانکه من نسبت به تو مهربانم اگر در آینده وسیله فراهم شد ثروت سرشارى بر تو ریزش خواهد کرد. لیکن مردم زمان بیگانه پرستند و اینک دست ما خالى است.
اعرابى دینارها را گرفته و گریه کرد! امام فرمودند: شاید آنچه عطا کردم به تو، کم است که گریه مى کنى ؟! اعرابى گفت : نه، ولیکن گریه من براى این است که چرا این دستهاى با سخاوت زیر خاک خواهد رفت.


مناقب ابن شهر آشوب ، ج 4، ص 65. شفاعت امام حسین (ع)