منزه است خدایی که توان تکلم می دهد و از تکلم باز می دارد .
منزه است خدایی که توان تکلم می دهد و از تکلم باز می دارد .
قَالَ رَبِّ اجْعَل لِّیَ آیَةً قَالَ آیَتُکَ أَلاَّ تُکَلِّمَ النَّاسَ ثَلاَثَةَ أَیَّامٍ إِلاَّ رَمْزًا وَاذْکُر رَّبَّکَ کَثِیرًا وَسَبِّحْ بِالْعَشِیِّ وَالإِبْکَارِ
گفت پروردگارا براى من نشانهاى قرار ده فرمود نشانهات این است که سه روز با مردم جز به اشاره سخن نگویى و پروردگارت را بسیار یاد کن و شبانگاه و بامدادان [او را] تسبیح گوى
خدایى که مىتواند زبان را هنگام تکلّم با مردم ببندد و هنگام ذکر خدا باز کند، مىتواند از پدرى پیر و مادرى عقیم نیز فرزندى به دنیا بیاورد. «کذلک اللّه یغعل ما یشاء... الاّ تکلّم الناس»
انبیا، به دنبال رسیدن به مقام یقین و شهود هستند. «اجعل لى آیة»
آنجا که خداوند بخواهد، سبب را از کار مىاندازد و زبان قدرت حرف زدن را از دست مىدهد. «لاتکلّم الناس»
هر چه لطف الهى بیشتر مىشود باید یاد او نیز بیشتر شود. «واذکر ربّک کثیراً»
ذکر خدا هر چه بیشتر، بهتر. «واذکر ربّک کثیراً»
در میان ذکرهاى خداوند، تسبیح جایگاه خاصّى دارد. «واذکر ربّک... و سبّح»
آیه 41 / سوره مبارکه آل عمران
