خطبه پیامبر اکرم(ص) در آخرین روز شعبان
خطبه پیامبر اکرم(ص) در آخرین روز شعبان
دعائم الإسلام: عَن رَسولِ الله صلى الله علیه وآله :
أنَّهُ خَطَبَ النّاسَ آخِرَ یَومٍ مِن شَعبانَ، فَقالَ:
«أیُّهَا النّاسُ، إنَّهُ قَد أظَلَّکُم شَهرٌ عَظیمٌ، شَهرٌ مُبارَکٌ، شَهرٌ فیهِ لَیلَةٌ العَمَلُ فیها خَیرٌ مِنَ العَمَلِ فی ألفِ شَهرٍ . مَن تَقَرَّبَ فیهِ بِخَصلَةٍ مِن خِصالِ الخَیرِ کانَ کَمَن أدّى فَریضَةً فیما سِواهُ، و مَن أدّى فیهِ فَریضَةً کانَ کَمَن أدّى سَبعینَ فَریضَةً فیما سِواهُ. و هُوَ شَهرُ الصَّبرِ؛ وَالصَّبرُ ثَوابُهُ الجَنَّةُ، و شَهرُ المُواساةِ، شَهرٌ یُزادُ فیهِ فی رِزقِ المُؤمِنِ؛ مَن فَطَّرَ فیهِ صائِما کانَ لَهُ مَغفِرَةٌ لِذُنوبِهِ و عِتقُ رَقَبَتِهِ مِنَ النّارِ، و کانَ لَهُ مِثلُ أجرِهِ مِن غَیرِ أن یَنقُصَ مِن أجرِهِ شَیءٌ.»
فَقالَ بَعضُ القَومِ: یا رَسولَ اللهِ، لَیسَ کُلُّنا یَجِدُ ما یُفَطِّرُ الصّائِمَ! ...(1)
صاحب دعائم الإسلام نقل می‌کند:
در آخرین روز شعبان، پیامبر خدا براى مردم خطبه خواند و فرمود:
«اى مردم! ماهى بزرگ بر شما سایه افکنده است، ماهى مبارک، ماهى که در آن، شبى است که عمل در آن، بهتر از عمل در هزار ماه است. هر کس با کار نیکى از نیکىها در آن به خداوند تقرّب جوید، گویا واجبى را در ماههاى دیگر ادا کرده است، و هر کس واجبى را در آن انجام دهد، همچون کسى است که هفتاد واجب را در ماههاى دیگر انجام داده است .
و آن، ماه صبر است و پاداش صبر، بهشت است. ماه مواسات(همدردى) است و ماهى است که روزىِ مؤمن در آن افزوده مىشود. هر کس روزهدارى را در آن افطار دهد، پاداشش آمرزش گناهانش و آزادىاش از آتش است و براى او به اندازه آن [روزهدار]، پاداش است، بى آن که از اجر او چیزى کاسته شود.»
برخى گفتند: اى پیامبر خدا! همه ما آن اندازه چیزى نداریم که روزهدارى را افطار دهیم.
فرمود: «خداوند، این پاداش را به کسى مىدهد که روزهدارى را به اندازه جرعهاى شیر یا دانهاى خرما و یا جرعهاى آب، افطار دهد. و هر کس روزهدارى را سیر کند، خداوند، او را از حوض من چنان سیراب مىکند که پس از آن هرگز تشنه نمىگردد .
هر کس با کار نیکى از نیکىها در آن به خداوند تقرّب جوید، گویا واجبى را در ماههاى دیگر ادا کرده است، و هر کس واجبى را در آن انجام دهد، همچون کسى است که هفتاد واجب را در ماههاى دیگر انجام داده است
این، ماهى است که آغازش رحمت، میانش آمرزش و پایانش آزادى از آتش است. هر کس در این ماه بر برده خود آسان بگیرد، خداوند، او را مىآمرزد و از آتش، آزادش مىکند. در این ماه، چهار کار را زیاد انجام دهید، که با دو کار، پروردگارتان را راضى مىکنید و از دو کار هم بىنیاز نیستید. امّا دو کارى که پروردگارتان را با آنها راضى مىکنید، شهادت به یکتایى خداوند و آمرزشخواهى از اوست. و امّا آن دو که از آنها بىنیاز نیستید، از خداوند، بهشت بخواهید و از آتش به او پناه ببرید.»
پی‌نوشت:
1- دعائم الإسلام: 1/268، فضائل الأشهر الثلاثة: 129/134 عن سلمان، بحار الأنوار: 96/342/ 6 و ص 350/18؛ صحیح ابن خزیمة: 3/191/1887.
منبع:
کتاب ماه خدا، محمدی ری شهری، ج 1، ص 168.
