پاسخ به 8 ایراد مخالفان آیه ولایت

پاسخ به 8 ایراد مخالفان  آیه ولایت

 

برخی از متعصبان اهل عناد و مخالفان ولایت اصرار دارند که ایرادهای متعددی به نزول این آیه در مورد علی (علیه‏السلام‏) و همچنین به تفسیر ولایت به عنوان سرپرستی و تصرف و امامت بنمایند که ما ذیلا مهمترین آنها را عنوان کرده و مورد بررسی قرار می‏دهیم:

 

1 - از جمله اشکالاتی که نسبت به نزول آیه فوق در مورد امام علی (علیه‏السلام‏) گرفته‏اند این است که آیه با توجه به کلمه الذین که برای جمع است، قابل تطبیق بر یکفرد نیست، و به عبارت دیگر آیه می‏گوید: ولی شما آنهائی هستند که نماز را بر پا می‏دارند و در حال رکوع زکات می‏دهند، این عبارت چگونه بر یک شخص مانند علی (علیه‏السلام‏) قابل تطبیق است؟

 

پاسخ:  در ادبیات عرب مکرر دیده می‏شود که از مفرد به لفظ جمع، تعبیر آورده شده است از جمله در آیه مباهله می‏بینیم که کلمه نسائنا به صورت جمع آمده در صورتی که منظور از آن طبق شان نزولهای متعددی که وارد شده فاطمه زهرا (علیهاالسلام‏) است، و همچنین انفسنا جمع است در صورتی که از مردان غیر از پیغمبر کسی جز علی (علیه‏السلام‏) در آن جریان نبود و در آیه 172 سوره آل عمران در داستان جنگ احد می‏خوانیم.

 

الذین قال لهم الناس ان الناس قد جمعوا لکم فاخشوهم فزادهم ایمانا.

 

و همانطور که در تفسیر این آیه در جلد سوم ذکر کردیم بعضی از مفسران شان نزول آنرا در باره نعیم بن مسعود که یکفرد بیشتر نبود می‏دانند.

 

و همچنین در آیه 52 سوره مائده می‏خوانیم: " یقولون نخشی ان تصیبنا دائرة " در حالی که آیه در مورد عبد الله ابی وارد شده است که تفسیر آن گذشت و همچنین در آیه اول سوره ممتحنه و آیه 8 سوره منافقون و 215 و 274 سوره بقره تعبیراتی دیده می‏شود که عموما به صورت جمع است، ولی طبق آنچه در شان نزول آنها آمده منظور از آن یکفرد بوده است.

 

این تعبیر یا بخاطر این است که اهمیت موقعیت آن فرد و نقش مؤثری که در این کار داشته روشن شود و یا بخاطر آن است که حکم در شکل کلی عرضه شود، اگر چه مصداق آن منحصر به یکفرد بوده باشد، در بسیاری از آیات قرآن ضمیر جمع به خداوند که احد و واحد است به عنوان تعظیم گفته شده است.

 

البته انکار نمی‏ توان کرد که استعمال لفظ جمع در مفرد به اصطلاح، خلاف ظاهر است و بدون قرینه جایز نیست، ولی با وجود آن همه روایاتی که در شان نزول آیه وارد شده است، قرینه روشنی بر چنین تفسیری خواهیم داشت، و حتی در موارد دیگر به کمتر از این قرینه نیز قناعت می‏شود.

 

2 - فخر رازی و بعضی دیگر از متعصبان ایراد کرده‏ اند که امام علی (علیه‏السلام‏) با آن توجه خاصی که در حال نماز داشت و غرق در مناجات پروردگار بود (تا آنجا که معروف است پیکان تیر از پایش بیرون آوردند و توجه پیدا نکرد) چگونه ممکن است صدای سائلی را شنیده و به او توجه پیدا کند؟

پاسخ :  آنها که این ایراد را میکنند از این نکته غفلت دارند که شنیدن صدای سائل و به کمک او پرداختن توجه به خویشتن نیست، بلکه عین توجه بخدا است، علی (علیه‏السلام‏) در حال نماز از خود بیگانه بود نه از خدا، و می‏دانیم بیگانگی از خلق خدا ، بیگانگی از خدا است و به تعبیر روشنتر: پرداختن زکات در نماز انجام عبادت در ضمن عبادت است.

 

نه انجام یک عمل مباح در ضمن عبادت و باز به تعبیر دیگر آنچه با روح عبادت سازگار نیست، توجه به مسائل مربوط به زندگی مادی و شخصی است و اما توجه به آنچه در مسیر رضای خدا است، کاملا با روح عبادت سازگار است و آن را تاکید میکند، ذکر این نکته نیز لازم است که معنی غرق شدن در توجه به خدا این نیست که انسان بی اختیار احساس خود را از دست بدهد بلکه با اراده خویش توجه خود را از آنچه در راه خدا و برای خدا نیست بر می‏گیرد.

 

جالب اینکه فخر رازی کار تعصب را بجائی رسانیده که اشاره علی (علیه‏السلام‏) را به سائل برای اینکه بیاید و خودش انگشتر را از انگشت حضرت بیرون کند، مصداق فعل کثیر که منافات با نماز دارد، دانسته است در حالی که در نماز کارهائی جایز است انسان انجام بدهد که به مراتب از این اشاره بیشتر است و در عین حال ضرری برای نماز ندارد تا آنجا که کشتن حشراتی مانند مار و عقرب و یا برداشتن و گذاشتن کودک و حتی شیر دادن بچه شیر خوار را جزء فعل کثیر ندانسته‏اند، چگونه یک اشاره جزء فعل کثیر شد، ولی هنگامیکه دانشمندی گرفتار طوفان تعصب می‏شود اینگونه اشتباهات برای او جای تعجب نیست!.

 

3 - اشکال دیگری که به آیه کرده ‏اند در مورد معنی کلمه ولی است که آنرا به معنی دوست و یاری کننده و امثال آن گرفته‏اند نه بمعنی متصرف و سرپرست و صاحب اختیار.

 

پاسخ - همانطور که در تفسیر آیه در بالا ذکر کردیم کلمه ولی در اینجا نمی‏تواند به معنی دوست و یاری کننده بوده باشد، زیرا این صفت برای همه مؤمنان ثابت است نه مؤمنان خاصی که در آیه ذکر شده که نماز را برپا می‏دارند و در حال رکوع زکات می‏دهند، و به عبارت دیگر دوستی و یاری کردن، یک حکم عمومی است، در حالی که آیه ناظر به بیان یک حکم خصوصی می‏باشد و لذا بعد از ذکر ایمان، صفات خاصی را بیان کرده است که مخصوص به یک فرد می‏شود.

 

4 - می‏گویند علی (علیه‏السلام‏) چه زکات واجبی بر ذمه داشت با اینکه از مال دنیا چیزی برای خود فراهم نساخته بود و اگر منظور صدقه مستحب است که به آن زکات گفته نمی‏شود؟! پاسخ - اولا به گواهی تواریخ علی (علیه‏السلام‏) از دسترنج خود اموال فراوانی تحصیل کرد و در راه خدا داد تا آنجا که می‏نویسند هزار برده را از دسترنج خود آزاد نمود، بعلاوه سهم او از غنائم جنگی نیز قابل ملاحظه بود، بنابراین اندوخته مختصری که زکات به آن تعلق گیرد و یا نخلستان کوچکی که واجب باشد زکات آنرا بپردازد چیز مهمی نبوده است که علی (علیه‏السلام‏) فاقد آن باشد، و اینرا نیز می‏دانیم که فوریت وجوب پرداخت زکات فوریت عرفی است که با خواندن یک نماز منافات ندارد.

 

ثانیا اطلاق زکات بر زکات مستحب در قرآن مجید فراوان است، در بسیاری از سوره‏های مکی کلمه زکات آمده که منظور از آن همان زکات مستحب است، زیرا وجوب زکات مسلما بعد از هجرت پیامبر (صلی‏الله‏علیه‏وآله‏وسلّم‏) به مدینه، بوده است (آیه 3 سوره نمل و آیه 39 سوره روم و 4 سوره لقمان و 7 سوره فصلت و غیر اینها).

 

5 - می‏گویند: ما اگر ایمان به خلافت بلا فصل علی (علیه‏السلام‏) داشته باشیم بالاخره باید قبول کنیم که مربوط به زمان بعد از پیامبر (صلی‏الله‏علیه‏وآله‏وسلّم‏) بوده، بنابراین علی (علیه‏السلام‏) در آنروز ولی نبود، و به عبارت دیگر ولایت در آن روز برای او بالقوه بود نه بالفعل در حالی که ظاهر آیه ولایت بالفعل را می‏رساند.

 

پاسخ - در سخنان روز مرده در تعبیرات ادبی بسیار دیده می‏شود که اسم یا عنوانی به افرادی گفته می‏شود که آنرا بالقوه دارند مثلا انسان در حال حیات خود وصیت می‏کند و کسی را به عنوان وصی خود و قیم اطفال خویش تعیین می‏نماید و از همان وقت عنوان وصی و قیم به آن شخص گفته می‏شود، در حالی که طرف هنوز در حیات است و نمرده است، در روایاتی که در مورد علی (علیه‏السلام‏) از پیامبر (صلی‏الله‏علیه‏وآله‏وسلّم‏) در طرق شیعه و سنی نقل شده می‏خوانیم که پیامبر (صلی‏الله‏علیه‏وآله‏وسلّم‏) او را وصی و خلیفه خود خطاب کرده در حالی که هیچیک از این عناوین در زمان پیامبر (صلی‏الله‏علیه‏وآله‏وسلّم‏) نبود - در قرآن مجید نیز اینگونه تعبیرات دیده می‏شود از جمله در مورد زکریا می‏خوانیم که از خداوند چنین تقاضا کرد. هب لی من لدنک ولیا یرثنی و یرث من آل یعقوب.

 

در حالی که مسلم است منظور از ولی در اینجا سرپرستی برای بعد از مرگ او منظور بوده است، بسیاری از افراد جانشین خود را در حیات خود تعیین می‏کنند و از همان زمان نام جانشین بر او می‏گذارند با اینکه جنبه بالقوه دارد.

 

6 - می‏گویند: چرا علی (علیه‏السلام‏) با این دلیل روشن شخصا استدلال نکرد؟ پاسخ - همانطور که در ضمن بحث پیرامون روایات وارده در شان نزول آیه خواندیم این حدیث در کتب متعدد از خود علی (علیه‏السلام‏) نیز نقل شده است از جمله در مسند ابن مردویه و ابی الشیخ و کنز العمال - و این در حقیقت بمنزله استدلال حضرت است به این آیه شریفه.

 

در کتاب نفیس (الغدیر) از کتاب سلیم بن قیس هلالی حدیث مفصلی نقل می‏کند که علی (علیه‏السلام‏) در میدان صفین در حضور جمعیت برای اثبات حقانیت خود دلائل متعددی آورد از جمله استدلال بهمین آیه بود. و در کتاب غایة المرام از ابوذر چنین نقل شده که علی (علیه‏السلام‏) روز شوری نیز به همین آیه استدلال کرد.

7 - می‏گویند: این تفسیر با آیات قبل و بعد سازگار نیست، زیرا در آنها ولایت به معنی دوستی آمده است.

پاسخ - بارها گفته‏ایم آیات قرآن چون تدریجا، و در وقایع مختلف نازل گردیده همیشه پیوند با حوادثی دارد که در زمینه آن نازل شده است، و چنان نیست که آیات یک سوره یا آیاتی که پشت سر هم قرار دارند همواره پیوند نزدیک از نظر مفهوم و مفاد داشته باشد لذا بسیار می‏شود که دو آیه پشت سر هم نازل شده اما در دو حادثه مختلف بوده و مسیر آنها بخاطر پیوند با آن حوادث از یکدیگر جدا می‏شود. با توجه به اینکه آیه انما ولیکم الله بگواهی شان نزولش در زمینه زکات دادن علی (علیه‏السلام‏) در حال رکوع نازل شده و آیات گذشته و آینده همانطور که خواندیم و خواهیم خواند در حوادث دیگری نازل شده است نمی‏توانیم روی پیوند آنها زیاد تکیه کنیم.

 

به علاوه آیه مورد بحث اتفاقا تناسب با آیات گذشته و آینده نیز دارد زیرا در آنها سخن از ولایت به معنی یاری و نصرت و در آیه مورد بحث سخن از ولایت به معنی رهبری و تصرف می‏باشد و شک نیست که شخص ولی و سرپرست و متصرف، یار و یاور پیروان خویش نیز خواهد بود.

 

بعبارت دیگر یار و یاور بودن یکی از شئون ولایت مطلقه است.

8 - می‏گویند: انگشتری با آن قیمت گزاف که در تاریخ نوشته‏اند، علی (علیه‏السلام‏) از کجا آورده بود؟! بعلاوه پوشیدن انگشتری با این قیمت فوق العاده سنگین اسراف محسوب نمی‏شود؟ آیا اینها دلیل بر عدم صحت تفسیر فوق نیست؟ پاسخ - مبالغه‏هائی که در باره قیمت آن انگشتر کرده‏اند بکلی بی اساس است و هیچگونه دلیل قابل قبولی بر گرانقیمت بودن آن انگشتر نداریم و اینکه در روایت ضعیفی قیمت آن معادل خراج شام ذکر شده به افسانه شبیه‏تر است تا واقعیت و شاید برای بی ارزش نشان دادن اصل مساله جعل شده است، و در روایات صحیح و معتبر که در زمینه شان نزول آیه ذکر کرده‏اند اثری از این افسانه نیست، بنابراین نمی‏توان یک واقعیت تاریخی را با اینگونه سخنان پرده‏پوشی کرد.

این آیه تکمیلی برای مضمون آیه پیش است و هدف آنرا تاکید و تعقیب می‏کند، و به مسلمانان اعلام می‏دارد که: کسانی که ولایت و سرپرستی و رهبری خدا و پیامبر (صلی‏الله‏علیه‏وآله‏وسلّم‏) و افراد با ایمانی را که در آیه قبل به آنها اشاره شد بپذیرند پیروز خواهند شد، زیرا آنها در حزب خدا خواهند بود و حزب خدا پیروز است.

(و من یتول الله و رسوله و الذین آمنوا فان حزب الله هم الغالبون).

در این آیه قرینه دیگری بر معنی ولایت که در آیه پیش اشاره شد یعنی سرپرستی و رهبری و تصرف دیده می‏شود، زیرا تعبیر به حزب الله و غلبه آن مربوط به حکومت اسلامی است، نه یک دوستی ساده و عادی و این خود می‏رساند که ولایت در آیه به معنی سرپرستی و حکومت و زمامداری اسلام و مسلمین است، زیرا در معنی حزب یک نوع تشکل و هم بستگی و اجتماع برای تامین اهداف مشترک افتاده است. باید توجه داشت که مراد از الذین آمنوا در این آیه، همه افراد با ایمان نیستند بلکه کسی است که در آیه قبل با اوصاف معینی به او اشاره شد.

 

آیا منظور از پیروزی حزب الله که در این آیه به آن اشاره شده، تنها پیروزی معنوی است یا هر گونه پیروزی مادی و معنوی را شامل می‏شود؟ شک نیست که اطلاق آیه دلیل بر پیروزی مطلق آنها در تمام جبهه‏ها است و براستی اگر جمعیتی جزء حزب الله باشند یعنی ایمان محکم و تقوا و عمل صالح و اتحاد و همبستگی کامل و آگاهی و آمادگی کافی داشته باشند بدون تردید در تمام زمینه‏ها پیروز خواهند بود، و اگر می‏بینیم مسلمانان امروز به چنان پیروزی دست نیافته‏اند، دلیل آن روشن است، زیرا شرایط عضویت در حزب الله که در بالا اشاره شد در بسیاری از آنها دیده نمی‏شود، و به همین دلیل قدرتها و نیروهائی را که برای عقب نشاندن دشمن و حل مشکلات اجتماعی باید مصرف کنند غالبا برای تضعیف یکدیگر بکار می‏برند.

 

منبع:تفسیر نمونه آیت الله العظمی مکارم الشیرازی