به سبب دوستی شما اهل بیت، امید نجات دارم

به سبب دوستی شما اهل بیت، امید نجات دارم  

برید بن معاویه مى‏گوید: در خدمت امام باقر  بودم و آن حضرت  در چادرش تشریف داشتند که در منى برپا بود. امام  نگاهى به زیاد اسود کرد که پاهایش از بن بریده شده بود و حضرت  براى او محزون شد و فرمود:

چرا پاهایت چنینند؟ او عرض کرد:

 من با شتر جوان و لاغرى که داشتم به مکّه آمدم و بیشتر راه را براى رعایت حال آن، پیاده پیمودم. امام  براى او غمگین شد و در این هنگام زیاد گفت:

من غرق گناهم تا جایى که مى‏پندارم هلاک شده‏ام، به یاد دوستى شما افتادم و امید نجات یافتم و گره دلم گشوده گشت.

امام باقر  در پاسخ فرمود: مگر دین جز دوستى است خداوند سبحان مى‏فرماید:

حَبَّبَ إِلَیْکُمُ الْإِیمانَ وَ زَیَّنَهُ فِی قُلُوبِکُمْ « خدا ایمان را براى شما دوست داشتنى گردانید و آن را در دلهاى شما بیار است»( سوره حجرات/ آیه 7)،

قُلْ إِنْ کُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِی یُحْبِبْکُمُ اللَّهُ‏، (بگو: اگر خدا را دوست دارید، از من پیروى کنید تا خدا دوستتان بدارد.»( سوره آل عمران/ آیه 31).

مردى نزد پیامبر آمد و عرض کرد: یا رسول اللَّه! نمازگزاران را دوست دارم ولى خود نماز نمى‏خوانم و روزه گیران را دوست دارم ولى خود روزه نمى‏گیرم.

پیامبر فرمود: تو با همان کسانى هستى که دوستشان دارى و از آن توست هر چه به دست آورى سپس امام  ادامه داد: چه مى‏جویید و چه مى‏خواهید؟ همانا که اگر یک هراس آسمانى در رسد هر گروهى به پناهگاه خود روى آورند و ما به پناهگاه پیامبر مى‏گراییم و شما به پناهگاه ما.

بهشت کافى / ترجمه روضه کافى، ص: 113