حسین (ع) شهید راه فرهنگ
حسین (ع) شهید راه فرهنگ
عاشورا اگر چه دلخراش ترین حادثه ی تاریخ شیعه بلکه تاسف بار ترین اتفاق دنیای دین و دین داری است لیکن در خود درسهای بسیاری دارد ، نگاه به کربلا با هدف درس گرفتن از آن میتواند انسان را از سطح صرفا مسلمان بودن به مومن انقلابی بودن ارتقا دهد
عاشورای سال 61 هجری در پس اتفاقات دلخراش خود درسهای بسیاری دارد که انسان دینی برای مومن زیستن و مومن مردن به آنها نیازمند است ، چرا که مومن زیستن و مومن مردن به سادگی مومن شدن نیست.
بخشی از درسهای عاشورا منحصر به فرد است و میتوان گفت در جای دیگری جز کربلا دیده نمیشود و یا لااقل تا زمان کربلا فضای آن ایجاد نشده است . از جمله این اتفاقات رو نمایی از سطح جدیدی از امر به معروف است که تا زمان امام حسین (ع) شرایط اجرای آن وجود نداشته است سطحی که نه تنها به جهت خطر احتمالی برای جان انسان امر به معروف و نهی از منکر ساقط نمیشود بلکه در این سطح لازم است حتی امام به مسلخ عشق رفته و جان خود را اهدا نماید همراه با این نکته درس بزرگ دیگری اتفاق می افتد که پرداخت به آن موضوع این مختصر می باشد.
تا قبل از حسین (ع) جنگهایی که برای امیرالمومنین علی (ع) و یا امام حسن (ع ) بوجود آوردند جنگهایی با محوریت و انگیزه ی سیاسی بود، یعنی عده ای با سوابق مختلف علیه حکومت عدل علی (ع) تحرکاتی را انجام میدادند و امام عادل در دفاع از حکومت عدل به مقابله با آنها می پرداخت و اینگونه جنگهای جمل ، صفین و نهروان شکل گرفت . اما امام حسین (ع ) با بیان جملاتی خاص از هدف قیام خود، سطح مبارزه را از مسائل سیاسی به مسائل فرهنگی تغییر دادند، امام (ع) در وصیتنامه خود به برادرشان محمد حنفیه در خصوص علت قیام می فرمایند : "... أنی لم أخرج أشراً و لا بطراً و لا مفسداً و لا ظالماً و إنما خرجت لطلب الإصلاح فی امه جدی(صلی الله علیه و آله ) أرید أن آمر بالمعروف و أنهی عن المنکر و أسیر بسیره جدی و أبی علی بن أبی طالب...
" من گواهی می دهم که قیام من برای ارضای هوای نفس، خوشگذرانی و از روی بیهودگی، دامن زدن به آتش و ظلم و فساد نیست. من قیام کردم تا در امت جدم اصلاح کنم ، قیام کردم که امر به معروف و نهی از منکر کنم. به سیرت جدم محمد و پدرم علی"
و یا آنجا که میفرمایند : "أَلا تَرَوْنَ أَنَّ الْحَقَّ لا یُعْمَلُ بِهِ وَ أَنَّ الْباطِلَ لا یُتَناهی عَنْهُ، لِیَرْغَبَ الْمُؤْمِنُ فی لِقاءِاللّهِ مُحِقًّا، فَإِنّی لا أَرَی الْمَوْتَ إِلاّ سَعادَةً وَ لاَ الْحَیاةَ مَعَ الظّالِمینَ إِلاّ بَرَمًا، إِنَّ النّاسَ عَبیدُ الدُّنیا وَ الدّینُ لَعْقٌ عَلی أَلْسِنَتِهِمْ یَحُوطُونَهُ مادَرَّتْ مَعائِشُهُمْ فَإِذا مُحِّصُوا بِالْبَلاءِ قَلَّ الدَّیّانُونَ ----
"آیا نمی بینید که به حقّ عمل نمی شود و از باطل نهی نمی گردد؟ در چنین وضعی مؤمن به لقی خدا سزاوار است. و من مرگ را جز سعادت، و زندگی با ظالمان را جز هلاکت نمی بینم. به راستی که مردم بنده دنیا هستند و دین بر سر زبان آنهاست و مادام که برای معیشت آنها باشد پیرامون آناند، و وقتی به بلا آزموده شوند دینداران اندک اند"
قیام فرهنگی امام حسین (ع) در واقع در پاسخ به جنگ نرم فرهنگی معاویه و یزید بود ، جنگی که در آن سالها بر بالای منابر علی (ع) لعن می شد و با برنامه های مختلف اعم از تطمیع و تهدید و جعل حدیث ، سناریویی طراحی گردید که پایان داستان ختم به خارجی بودن حسین (ع) می شد ، نکته مهم و حساس در این عرصه آن است که در جنگهای قبلی دشمنی ها از قبل معلوم بود و افرادی که با علی (ع) و امام حسن (ع) به مبارزه پرداختند دشمنان آن بزرگواران بودند لیکن در جنگ فرهنگی دشمن از نیروهاو افراد جبهه خودی برای خود یارگیری میکند ، افرادی که با اخلاص امام را دعوت میکنند، اما در مقابل او می ایستند و با ایشان میجنگند یعنی زمانی که معرکه ی مبارزه باز می شود آنجاست که ثمره ی جنگ فرهنگی دشمن مشخص میشود و آنگاه است که میبینی تنها 72 نفر برای حسین (ع) مانده و بقیه را دشمن با جنگ نرم خود جذب کرده ، متدینینی که ظاهر دینی دارند و باطنشان در هوای گندم ری است ، نمازخوانهایی که اسلامشان اسلام ناب نیست .
اگر بخواهیم از این درس مهم عاشورا استفاده کنیم باید بگوییم آنچه امروز نیز دشمن در صدد انجام آن است همین جنگ نرم است ، شبکه های مختلف ماهواره ای و سایتهای مختلفی که به نوعی تمرکز جدی بر روی مسائل مستهجن و گناهان اخلاقی دارند ( که البته این فقط بخشی از تلاش دشمن است ، در کنار این شبکه ها و سایتها دشمن به موضوعات سیاسی و اعتقادی نیز بصورت جدی و گسترده می پردازد) به این دلیل است که میدانند باطن آلوده اجازه ایستادن در کنار امام را نمیدهد بلکه شاید حتی انسان را به مقابله به امام وادار کند، میدانند که ظاهر مذهبی و حتی هیات رفتن اگر آمیخته با تقوا و قلب سلیم نباشد یقینا انسان در انتخاب اطاعت و بودن درکنار امام تا مرز شهادت و بودن در لشکر یزید ولو به حقوق یک مشت گندم ، انسان آلوده به گناه یقینا آسوده بودن و راحت طلبی را انتخاب میکند.
با نگاهی به یاران حسین (ع) و بررسی زندگی آنان در میابیم که راه نجات در این عرصه و مسیری که ختم به کنار امام بودن و همراه امام شدن می شود ، تقویت ایمان و مراقبت و تهذیب نفس است آنگونه که در خصوص برخی از یاران حسین (ع) گفته اند که 50 سال با وضوی نماز عشا نماز صبح خوانده اند.
و نکته ی پایانی اینکه با این نگاه به کربلاو دریافت حساسیت جنگ نرم و جهاد فرهنگی است که جمله مقام معظم رهبری این فرزند خلف حسین (ع) را در میابیم که فرمودند: "فرهنگ آن چیزی است که حاضرم جانم را در راهش فدا نمایم".
